Maksymilian Maria Kolbe, a właściwie Rajmund Kolbe, przyszedł na świat w Zduńskiej Woli koło Łodzi, 8 stycznia 1894 r. Jego rodzicami byli Juliusz Kolbe i Marianna Dąbrowska. Był jednym z trojga rodzeństwa. Przełom jego życia miał miejsce w kościele parafialnym w Pabianicach w 1906 roku – oto w wieku lat 12 miał widzenie, bowiem ukazała mu się Najświętsza Maryja Panna. Postanowił wstąpić do zakonu. Wstąpił do małego seminarium franciszkanów konwentualnych. Ślubował poświęcić się św. Marii. Był to czas walk narodowowyzwoleńczych i Kolbe jednak postanowił wybrać walkę zbrojną, rezygnując tym samym z kapłaństwa. Wkrótce znów odwiedziła Kolbego Najświętsza Panienka i odwiodła od tej myśli. Tak oto wreszcie w roku 1910 wstąpił Kolbe do nowicjatu. Uroczystą profesję Kolbe złożył 11 listopada 1914 roku. Przyjął imię Maria. Święcenia kapłańskie miały miejsce 28 kwietnia 1918 roku. W roku 1922 pojawił się pierwszy numer pisma które redagował, mianowicie „Rycerz Niepokalanej”. Rok 1927 oznaczał dla Kolbego powstanie jego Niepokalanowa, czyli klasztoru który poprowadził. Dekadę później powstało natomiast jego radio – rozgłośnia słowa bożego. W roku 1939 Niemcy umieścili go w obozie w Amtlitz, by następnie przerzucić ich do Ostaszewa. Wolność odzyskał na przeszło rok czasu – 17 lutego 1941 roku został aresztowany ponownie, przez gestapo. Wylądował na Pawiaku. Następnie w Oświęcimiu. Tam też wkrótce zginął osadzony w karcerze, jaki sam sobie wybrał odbywając karę na ochotnika – karę, która dotyczyła innego więźnia, a jaką on wziął na siebie. Kanonizacja Kolbego miała miejsce w 1982 roku. Kanonizacji dokonał Jan Paweł II.